Homenaxe a Celso Emilio Ferreiro

Hoxe, nas aulas de Galicia desenvolvemos unha actividade de homenaxe a Celso Emilio Ferreiro, e polo tanto tamén á nosa lingua.
Os nenos e nenas de 6º C, coma noutras aulas do CEIP a Ramallosa, participamos na iniciativa.
Deixámosvos un podcast coa gravación do noso recitado.

Solidariedade con Malala

Unha das ventaxas de internet é que nos enteramos máis facilmente de cousas que pasan polo mundo.
Fai uns días, no blog do IES de Palas de Rei, descubrimos a historia de Malala, unha nena paquistaní que loitando polos dereitos das mulleres, concretamente das nenas do seu país, para poder asistir á escola e ao instituto, recibiu un disparo na cabeza.
Nós tamén queremos solidarizarnos e apoiar a Malala para que se recupere pronto. Por iso enviámoslle as nosas mensaxes nesta entrada do blog.
Para ver os nosos comentarios preme no botón que hai debaixo desta nova.

E para saber máis da historia de Malala aquí.

Xa estamos en sexto!!!

Como pasa o tempo!.
Parece que foi onte cando estabamos en infantil e xa nos vemos en sexto. Somos os maiores do cole.
Hoxe cambiamos algunhas cousas no blog, pois antes chamábase o blog de Quinto_C, pero neste curso somos o grupo de Sexto_C.
Deixamos as entradas do curso pasado, para quen non as vira.
Poñémonos a traballar.
Pasade por aquí de cando en vez.

Libélulas

A libélula, libeliña ou cabalo do demo é un insecto alado pertencente á suborde Anisoptera. As súas características distintivas son as seguintes: corpo fusiforme, co abdome moi alongado, ollos compostos e dous pares de alas semitransparentes. As libélulas son predadoras e aliméntanse doutros insectos, mosquitos e moscas. Este grupo ten distribución mundial e ten preferencia por hábitats nas inmediacións de cursos de auga estancada (pozas ou lagos temporais), zonas pantanosas ou preto de ribeiras e regatos. As larvas de libélula (chamadas ninfas) son acuáticas, carnívoras e extremadamente agresivas, poidendo alimentarse non só de insectos senón tamén de peixes xuvenís.

As libélulas non teñen a capacidade de picar, porque as súas mandíbulas están adaptadas á mastigación. Dentro do seu ecosistema, son bastante útiles no control das poboacións de mosquitos e das súas outras presas, prestando así un servizo importante ao home.
As libélulas adultas cazan á base do seu sentido de visión extremadamente agudo. Os seus ollos están compostos por millares de facetas (ata 30.000) e confírenlles un campo visual de 360 graos. As libélulas meden entre 2 e 19 cm de envergadura e as especies máis rápidas poden voar a cerca de 85 km/h.

Por: Agatea

Conto colaborativo do grupo "Alternativa"

           Troll, lebres e o home estraño

Fai moitos, moitísimos anos, aló cando os animais aínda falaban, había unha montaña onde vivían moitas especies, felizmente, respectándose unhas a outras. Ata que un día, despistado e perdido, apareceu un home estraño ...

Aquel home non sabía aínda que os animais daquel lugar falaban... Cando os viu falar o home austouse tanto que escapou correndo monte arriba. Ata que unha lebre feliz o detivo e empezou a tranquilizalo.

A lebre, de tanto tranquilizalo, fixo que quedara durmido. Cando o home despertou estaba na casa da lebre, xunto a el había outra lebre cun vestido rosa de flores, tamén había dúas pequenas lebres. Ao velo desperto dixéronlle que non se preocupara que en toda esa comunidade todos os animais falaban. Pero o home aínda seguía un pouco asustado.

Non sabía que dicir, nin que facer, nin nada. A lebre preparoulle un té vermello. Cando terminou o home decidiu explorar a montaña para ver os demais animais extraordinarios que habitaban. Cando chegou a unha cova ulía tan mal que decidiu saír. Pero non atopaba a saída, e deuse conta que estaba atrapado. Pasou a noite, e a mañá seguinte..

As lebres preocupáronse polo home e fórono buscar, despois de media hora non o daban atopado. A nai lebre dixo: -Creedes que foi parar a cova do troll?
E o pai lebre dixo: A estas alturas créomo todo. Decidiron ir a buscalo a mañá seguinte porque alí xa anoitecía.....

A maña seguinte as lebres foron a buscalo á cova. Deron voltas pola cova e ao final o encontraron, e o home de tan contento que estaba despertou ao troll. O troll enfadado...

...foi rapidamente á entrada e taponou a saída cunha pedra xigante. Logo intentou coller ao humano para convertelo na súa mascota. Sempre lle fixo ilusión ter un ser salvaxe como compañía...

...meteuse por todos os currunchos da cova pero nada ... ata que o home esbirrou e o troll oíuno entón como os trolls teñen moi bo oído foi a por el ..pero o home deuse conta de que o seguían e entón meteuse por un burato ...

E pasoulle unha cousa horrorosa, máis ben repelente: Estaba entrando no burato e viu un bicho negro cunha raia branca, seguiuno polo burato ata que chegaron a un oco profundo que construíra o bicho. O home mirouno fixamente e viu que era un mofeta. Con el había 5 bebés mofeta e cando viron a home empezaron a botar a súa repelente peste.

Mentres, as lebres, lixeiras como elas solas, intentaron escapar pero o troll tapounas. O home correu saíndo do sitio porque pensaba que morrería con esa peste. Cando saíu viu que o troll tiña a toda a familia lebre na man apunto de comela, pero o home deu un salto enorme e liberounas. Caeron, e na enorme pedra que os tapou viron un burato pequeniño polo que podían escapar, pero o troll ía por eles.

De pronto o pai lebre tivo unha idea, el tiraríalle un verme á cara para que non vira e despois tiraría unha pedra lonxe que resoaría no fondo da cova para que o troll pensara que escapaban por alí. Púxose en acción: Ao troll pegóuselle o verme nos ollos, non vía nada, e saíu correndo seguindo a dirección do ruído. Os outros escaparon e encerrárono na súa mesma cova...... Por fin, LIBRES!!!!!

As lebres lle deron as grazas ao home, pero este non sabía onde estaba a súa casa, e tampouco podía quedar co as lebres a vivir; e cando se dispoñía a despedirse das lebres oíu ao ogro suplicar que lle deixaran libre. E así o fixeron, e ogro, para darlle as grazas ao home, o deixou vivir na súa cova con el.
E así todos viviron felices.

E colorín colorado este conto está rematado... e os animais seguiron falando ata que un día... (esa é outra historia).

Nubes de palabras galegas

Con motivo do "Día das Letras Galegas" fixemos moitas actividades na aula e no centro. Entre elas creamos nubes de palabras a partir de textos galegos. Quedaron moi "chulas"...

Se queredes velas mellor premede sobre cada imaxe.

Graffitis polo "Día das Letras Galegas"

 Por 2Kitkat

___________

 Por Tinkiwinki
______________

 Por Mountruito
______________

Por Leinad

__________

O meu animal preferido: "O mapache"

Por Wich


Son pequenos, pouco maiores e máis grosos que un gato, de pelo no moi largo e de color gris, máis escuro no centro do lombo, o pelo das extremidades case brancas, cola larga e anelada (gris con branco ou case branco), e una característica e a mancha de pelo negro que vai desde cada meixela a cada ollo, o que o fai moi recoñecible, pois parece como si levaran un anteface.

A min gústame Brasil

"Brasil"

Capital: Brasilia
Cidade máis poboada: Säo Paulo
Idioma oficial: Portugués
Xentilicio: Brasileiro - a, Brasilero - a
Poboación total: 203 429 775
Posto entre os mais poboados: 5º

Brasil, oficialmente República Federativa do Brasil 6 7 (en portugués:República Federativa do Brasil), é un país situado en América do Sur que comprende a metade oriental do subcontinente e algúns grupos de pequenas illas no océano Atlántico. Cunha superficie estimada en máis de 8,5 millóns km², ocupa o quinto lugar a nivel mundial en territorio só superado por Rusia, Canadá, Estados Unidos e China e ten fronteiras con todos os países de América do Sur, exceptuando a Chile e Ecuador. Ao norte limita con Colombia,Venezuela, Güiana, Surinam e a Guyana Francesa; ao sur con Argentina,Uruguay e Paraguai; ao leste co océano Atlántico; e ao oeste con Bolivia e Perú. Na súa maior parte, o país está comprendido entre os trópicos terrestres, polo que as estacións climáticas non se senten dun xeito radical en gran parte deste. A selva amazónica cobre 3,6 millóns km² do seu territorio. Grazas á súa vexetación e ao seu clima, é un dos países con máis especies de animais no mundo.

Estivo habitado orixinalmente por diversos grupos indíxenas. Tras o Tratado de Tordesillas, Brasil foi o segmento do continente americano que correspondeu ao reino de Portugal, do cal obtivo a súa independencia o 7 de setembro de 1822. Así, o país pasou de ser parte central do reino de Portugal a un imperio para finalmente converterse nunha república. A súa primeira capital foi Salvador de Bahía, que foi substituída por Río de Janeiro ata que se construíu unha nova capital,Brasilia.

Con aproximadamente 203 millóns de habitantes, Brasil é o quinto país máis poboado do mundo, aínda que presenta un baixo índice de densidade poboacional. Isto débese a que a maior parte da súa poboación se concentra ao longo do litoral, mentres o interior do territorio aínda está marcado por enormes baleiros demográficos. De colonización portuguesa, Brasil é a única nación de fala lusófona no continente americano. A relixión con máis seguidores é o catolicismo, sendo o país con maior número de católicos nominais do mundo. A sociedade brasileira é considerada unha sociedade multiétnica ao estar formada por descendentes de europeos, indíxenas, africanos e asiáticos.
Brasil é unha república federal conformada pola unión de 2 estados federadosy polo Distrito Federal, divididos en 5564 municipios. Dende finais do século pasado, a economía brasileira mantívose nun constante crecemento que o levou a converterse nunha potencia rexional e unha das vinte economíasmás grandes do mundo, aínda que o seu crecemento mantén o reto de superar os elementos meramente cuantitativos, superando a gran desigualdade de ingreso, unha renda per cápitapor debaixo da media mundial e o posto 84 no Índice de Desenvolvemento Humano, inferior ao de moitos dos países da rexión.

Para o meu Brasil é alegría e diversión. Os seus carnavais son os mais coñecidos de todo o mundo:
Os carnavais de Río de Janeiro.

Por: Tikiwinki 5ºC 

                                             FIN 

23 de abril: día do libro

Para conmemorar o día do libro (23 de abril), no grupo de "alternativa" traballamos a seguinte "búsqueda do tesouro":
http://www.juntadeandalucia.es/averroes/sanwalabonso/wqyct/ct_diadellibro/23deabril.htm#titulo

Tratábase de dar resposta ás seguintes preguntas...

1. O 23 de abril de 1616, aínda que segundo distintos calendarios, morreron tres grandes escritores universales . Averigua os seus nomes?

2. O 23 de abril de cada ano e otorgase  o Premio Cervantes. Onde se desenvolve tan importante acontecemento?

3. En que ano foi instituído o premio Cervantes?

4. Que son os dereitos de autor?

5. Se hoxe fora o 23 de abril, cantos días quedan para que termine o ano?

6. Aclara o significado de UNESCO. (sigla)

7. En que comunidade autónoma, o día 23 de abril, as mulleres regálanlle un libro aos seus namorados? Por qué?

E finalmente a gran pregunta:

8. Analiza a frase "LER DACHE MÁIS"

Aquí tedes os resultados da investigación (e temos máis, que publicaremos proximamente)

____________________________________

Día do Libro.

Por Wich e Agatea

Pregunta 1:

O día 23 de abril foi elexido como Día do Libro, pois corresponde ao fallecimento dos escritores Miguel de Cervantes, William Shakespeare e Inca Garcilaso da Vega na misma fecha no ano 1616 (aunque realmente no é así: Cervantes falleceu o 22 e foi enterrado o 23, mentras que Shakespeare morreu o 23 de abril... do calendario juliano, que corresponde ao 3 de mayo do calendario gregoriano).

Pregunta 2:

O rey de España, Juan Carlos I, preside a entrega de este galardón o Paraninfo da Universidad de Alcalá.

Pregunta 3:

Foi instituido no 1976 e está considerado como o galardón literario máis importante na lingua castellana.

Pregunta 4:

O dereito do autor é un conxunto de normas xurídicas e principios que regulan os dereitos morales e patrimoniales que a ley concede a os autores (os dereitos do autor), polo mero feito da creación dunha obra literaria, artística, musical, científica ou didáctica, esté publicada ou inédita. Está recoñecido coma un dos dereitos humanos fundamentais na Declaración Universal dos Dereitos Humanos.

Pregunta 5:

Quedan 247 días para que acabe o ano.

Pregunta 6:

A Organización das Naciones Unidas para a Educación, a Ciencia e a Cultura (en inglés United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization, abreviado internacionalmente como Unesco, en francés: "L’Organisation des Nations Unies pour l’éducation, la science et la culture") é un organismo especializado das Naciones Unidas. Se fundou o 16 de novembre de 1945 con o obxetivo de contribuir a paz e a seguridad no mundo mediante a educación, a ciencia, a cultura e as comunicaciones.

Pregunta 7:

Se recala na comunidad autonoma en Cataluña. Porque o día de San Jorge conmemora a morte de éste o 23 de abril de 303. É, ademáis, considerado o patrón de, entre outros, Inglaterra, Georgia, Etiopía, Bulgaria e Portugal. En España o é das comunidades autónomas de Aragón e Cataluña.

A Gran Pregunta

“Ler dache máis”significa que o que sabes se saca dos libros, os libros son a fonte da sabiduría do ser humano, por eso, si lees sabes máis e é esa a razón pola que te da máis.

A mosca empachada

Una mosca
se comió una rosca.

Estaba empachada,
y ya no podía comer nada.

Después de una siesta
ha hecho una fiesta

Invitó a Manolo,
el palomo

Había mucha granada
pero la mosca estaba empachada.

La mosca estaba furiosa,
entonces llamó a la osa Cariñosa.

La osa Cariñosa le dio un beso,
Y la mosca pidió un deseo.

El deseo se ha hecho realidad, pero, no te lo puedo decir...
porque se lo pormetí.

Y la mosca fue feliz,
y aquí llegamos al fin.


Por: Conguito 5ºC

O Machu Pichu

"Fixen este traballo para que todos gocen do Machu Picchu, o sitio ao que quero ir cando eu sexa maior. "
 Por: Wich (seudónimo)


 O descubrimento

O 24 de xullo de 1911 é coñecido por ser a data do "descubrimento" do Machu Picchu, por un arqueólogo e explorador norteamericano chamado Hiram Bingham.

En cambio, descubrir o Picchu este día non foi produto do azar. Anos antes, Bingham interesárase polas lendas que se contaban sobre o último refuxio dos incas rebeldes, que era Vitcos ou Viticos, narradas de forma épica por cronistas desa época.

Bingham buscaba Vitcos, pero en cambio encontrou o Picchu.

Encontrado Machu Picchu, Bingham contrata nos Estados Unidos un grupo de arqueólogos para escavar o lugar. O Goberno do Perú deses anos, mostrando o seu desinterese polo pasado incaico, dá permiso á expedición de levar aos Estados Unidos os obxectos encontrados durante os traballos desa tempada.

O Eterno Misterio

Machu Picchu foi considerada, pola súa asombrosa magnificencia e harmoniosa construción, como un dos monumentos arqueólogos máis importantes do planeta e tamén unha das 7 marabillas do mundo moderno.

Localizada a 2 mil 400 metros sobre o nivel do mar na provincia de Urubamba, departamento do Cusco, Machu Picchu (Cumio Maior, en castelán) sorprende pola forma en que as construcións de pedra se despregan sobre unha lomba estreita e desnivelada, en cuxos bordos hai un farallón de 400 metros de profundidade que forma o canón polo que se chega ao río Urubamba.

Cidadela rodeada de misterio, porque ata agora os arqueólogos non puideron descifrar a historia e a función desta pétrea cidade de case un quilómetro de extensión, erixida polos Incas nunha máxica zona xeográfica, onde conflúen o andino e o amazónico.

Os turistas que visitan esta reliquia natural quedan convencidos de que quizais o misterio nunca sexa desvelado de todo porque ata agora só existen hipótese e conxecturas.

Xoaniña, reirei ou maruxiña.

A xoaniña e un insecto coleóptero coa cabeza pequena, patas moi curtas e as membranas moi desenvolvidas, protexidas por unha coraza. Hai cerca de 4500 especies dentro deste grupo, son distinguíbeis polas pintas negras que posúe. Nútrese de pulgóns. As xoaniñas considéranse benéficas por parte dos agricultores, xa que a maioría das súas presas causa estragos ás colleitas e plantacións. En Norteamérica foi introducida para combate-las pragas deses parásitos das plantas.

Autora: Agatea

Venecia

"Fixen un traballo en casa de Venecia porque é a miña cidade favorita; ainda que non me mandara o profe." (Minni2. Quinto_C) 


A miña viaxe a Venecia:

Cando cheguei a Venecia montei nunha góndola, que son as barcas que utiliza a xente para dar paseos por Venecia. Despois fomos a unha tenda a comprar unhas máscaras típicas de alí, porque segundo algunhas lendas romanas é a cidade das máscaras. Cando acabamos de compralas fomos a praza de San Marcos. Hai uns cantos anos a xente pensaba que pasar por ela daba mala sorte, porque, daquela, a algunha xente aforcábana na mesma praza.

Está foi a miña viaxe a Venecia.

Se queredes saber máis desta cidade:

Venecia (en italiano: Venezia, en véneto: Venexia) é unha cidade e comuna italiana, capital da rexión do Véneto e da provincia de Venecia, situada no nordeste da península itálica. A cidade, con 270.516 habitantes (a 31 de xullode 2010, é coñecida pola súa historia, canais, museos e monumentos, así como pola súa industria. Xunto con Padua, forma a área metropolitana de Padua-Venecia cunha poboación de 1.600.000 habitantes.
O nome da cidade deriva da antiga tribo dos veneti, que viviron na rexión en tempos de Roma. Venecia foi historicamente capital dunha cidade-estado independente. Ao longo do tempo a cidade foi coñecida con distintos alcumes: "La Dominante", "Serenissima", "a raíña do Adriático", "a cidade da auga", "a cidade das máscaras", "a cidade das pontes", "a cidade flotante" e a "cidade das canles". Hoxe está clasificada como Patrimonio da Humanidade pola UNESCO. Dos moitos monumentos e locais turísticos existentes, destacan Basílica de San Marcos, na adxacente Praza de San Marcos, a Ponte de Rialto sobre a Gran Canle, construída en 1588 segundo proxecto de Antonio da Ponte, a Ca' d'Oro e numerosas igrexas e museos.
A cidade esténdese por 117 pequenas illas na Lagoa de Venecia a longo do mar Adriático, entre a desembocadura do río Po (ao sur) e do rio Piave (ao norte). Aínda que a poboación da cidade é de 270.516 habitantes tan só 60.000 viven nas illas do centro histórico (Centro storico), sendo a poboación en terra firme (Terraferma) de 176.000. Os restantes 31.000 viven en outras illas da lagoa.

Esta e a miña cidade preferida

A que andamos?

(Preme no botón de reproducción para escoitar a mensaxe)

Mulleres (III). Susana Seivane

(Traballo desenvolto por alumnas do grupo "Alternativa" de Quinto_C, na conmemoración do día da muller 2.012)


Susana Seivane

Susana naceu o 25 de Agosto de 1976(ten 35 anos) . Orixe Barcelona, toca a gaita.

Susana Seivane pertence recoñecida dentro do mundo dos gaiteiros e artesans de Galicia. Comezou a tocar a gaita aos 3 anos, aos 9 anos trasladase a Cambre;xa en Galicia, entra en contacto cos mestres gaiteiros e co seu avó, Xosé Manuel Seivane, influenciaran grandemente o seu modo de entender e interpretar a música tradicional galega.

Dende os 10 anos comezou a facer concertos por todos os países, de maneira que, consege respecto e admiración no mundo da gaita e da música tradicional galega. Durante a sua adolescencia Susana, cursou estudos de solfexo e piano, formando parte de diferentes agrupacións musicais tradicionais. Aos 20 anos, toma contacto con escenarios co grupo Milladoiro, como artista invitada.

No ano 2001 resultou escollida como unha das 5 finalista dos Indie Awards, os prestixiosos premio que cada ano outorga a asociación de música independente dos Estados Unidos, na categoría de mellor artista de música contemporánea do mundo.

Ten 4 discos, editados e acostuma facer xiras anuais polo territorio Europeo(Francia,Holanda,España,Escocia,Portugal,Alemania,Italia...) E Américano(Bos Aires,Río de Prata,Estados Unidos).

Por: Agatea e Wich

Mulleres (II). María Casares

(Traballo desenvolto por alumnas do grupo "Alternativa" de Quinto_C, na conmemoración do día da muller 2.012)

María Vitoria Casares Perez

María Vitoria Casares Pérez (A Coruña, España, 21 de novembro de 1922 - Alloue, Francia, 22 de novembro de 1996) foi unha lexendaria actriz española de teatro e cine que triunfou no exilio en Francia , onde residía por ser filla de Santiago Casares Quiroga, que fora Ministro e Xefe de Goberno da República baixo a presidencia de Manuel Azaña.

Traxectoria

En 1939, pouco antes do final de a Guerra Civil, acompañou a o seu pai ao exilio en Francia . Estudou interpretación en o Conservatorio de Paris , no que conseguira entrar en 1941 malia as súas dificultades co idioma. O primeiro papel profesional que obtivo foi en A Celestina

En outubro de 1943 representou con gran éxito a obra de Georges Neveux A viaxe de Teseo . Ao ano seguinte coñeceu a Albert Camus, con quen mantivo unha relación sentimental ata a morte deste en 1960

(Foi unha lexendaria actriz española de teatro e cine que triunfou no exilio de Francia e emigrou a Francia para o cine )

En 1996, María Casares aceptou que os premios de teatro de Galicia levasen o seu nome, pero a morte impediulle asistir a a súa primeira edición.

En 1978 casouse con o actor alsaciano "Daddy" Schlesser

Por: Conguito e Minni2

Mulleres (I). Maruxa Mallo

(Traballo desenvolto por alumnas do grupo "Alternativa" de Quinto_C, na conmemoración do día da muller 2.012)

Maruxa Mallo

Nome completo: Ana María Gómez González

Nacemento: 5 de xaneiro de 1902 Vivero, España

Falecemento: 6 de febreiro de 1995 Madrid, España

Nacionalidade: Española

Área: Pintura

Educación: Real Academia de Belas artes de San Fernando, Madrid

Datos da súa vida:

Pouco despois do nacemento do seu irmán, a familia trasladouse a Avilés, onde Maruxa comezou a debuxar copiando as ilustracións que aparecían nas revistas da época. Alí fixo amizade co pintor avilesino Luís Bayón, quen anos máis tarde tamén acabaría na Real Academia de Belas Artes de San Fernando e despois tomaría rumbo a París.

En 1922, con 20 anos, trasládase a Madrid para estudar na Real Academia de Belas Artes de San Fernando onde estudou ata 1926. Alí relaciónase con artistas, escritores e cineastas como Salvador Dalí, Federico García Lorca, Margarita Manso, Luís Buñuel, María Zambrano ou Rafael Alberti, co que mantén unha relación ata que aquel coñece a María Teresa León.

A súa pintura cambiou radicalmente e alcanzou a maestría, tanto que o mesmo Breton comproulle en 1932 o cadro titulado Espantapájaros, obra poboada de espectros que hoxe é considerada unha das grandes obras do surrealismo.

En 1933, Maruja Mallo comprometida coa República, dedicouse a ensinar debuxo e cerámica no abulense Instituto de Arévalo. Un ano máis tarde, estudou matemáticas e xeometría a fin de aplicalos na súa obra, principalmente na cerámica.

Do seu paso por Bos Aires, o Museo do Debuxo e a Ilustración, atesoura na súa colección dúas temperas sobre papel, representando animais metade real e metade fantásticos.

Aos 37 anos publicou o libro O popular na plástica española a través da miña obra (1939), e empezou a pintar especialmente retratos de mulleres, cuxo estilo é precursor da arte pop estadounidense.

Comeza no exilio a súa etapa cósmica, dedicada a recrear a natureza sudamericana coa súa serie de Mariñas. En canto instáurase o peronismo en Arxentina, Maruja deixa o país e trasládase a Nova York, para regresar a España en 1965, tras vinte e cinco anos de exilio.

A que foi unha das grandes figuras do surrealismo de preguerra é case unha descoñecida na súa terra e a súa vida pública desaparece. Pero non lle importou, instalouse na rúa Núñez de Balboa de Madrid, e case como un símbolo debuxa de novo a portada da Revista de Occidente.

En 1979, comezou a súa última etapa pictórica cos Moradores do baleiro, tiña xa 77 anos, pero aínda conservaba esa frescura e vitalidade que a acompañaría durante toda a súa vida.

Na década de 1990 ofrecéronlle varias exposicións e premios, como a Medalla ao Mérito nas Belas Artes e o Premio de Artes Plásticas de Madrid.

O 6 de febreiro de 1995, morre en Madrid aos 93 anos.

Algunhas homenaxes:

En Viveiro, a súa cidade natal esta prevista a construción dun museo permanente e un centro de estudos da súa obra.[2] Ademais, unha avenida leva o seu nome no distrito de Hortaleza, Madrid.

Imaxes:

Por: Tikiwinki e 2kitkat

Memorias dun neno labrego. Imaxes

Hoxe ven ao noso centro Xosé Neira Vilas, o autor de "Memorias dun neno labrego". Como homenaxe ao 50 aniversario da publicación deste libro fixemos unha lectura colectiva do mesmo, e logo, cada quen ilustrou a historia cos seus debuxos. Son estes:




Nota: premendo sobre as imaxes ábrese no navegador unha ventá para ver as ilustracións nun tamaño máis apropiado.

Poesía colorida

O número un ten vacas que din muuu.

O número dous ten un pompón.

O número tres usa a talla 10.

O número catro ten uns grandes zapatos.

O número cinco ten moito hipo.

O número seis ten caraveis.

O número sete fai un mus de rechupete.

O número oito ten moito sono.

O número nove sabe escribir “love”.

O número dez sabe trepar como un cempés.

Autora: Agatea (seudónimo)

Máis e máis números

Co número un

grito chis pum.

O número dous

xoga co vinte dous.

O número tres

comeuse un cempés.

A o número catro

invítoo ao teatro.

Co número cinco

ven e pega un chimpo.

A o número seis

vou comermo cos reis.

A o número sete

voulle poñer un chupete.

O número oito

sempre está de loito.

O número nove

non se move.

O número dez

perdeuse unha vez.

Autora: Tinkiwinki (seudónimo)

Poetas e números

O número cero

ten un barco pesqueiro.

Roubáronlle o un

pero eu non fun.

O número dous

e noivo do corenta e dous.

O número tres

e como un cempés... do revés

O número catro

ten un zapato.

O número cinco

come dun brinco.

Do número seis

teño un debuxo nuns papeis... de un xersei.

O número sete

botouse un pedete.

O número oito

esta de loito.

O número nove

e como o xove.

O número dez

e un pez.

Autora: Mounstruíto (seudónimo)

Os números riman

O número dez

ten un pez.

O número nove

gústalle cando chove.

O número oito

pesa moito.

O número sete

ten un retrete.

O número seis

quere ser rei.

O número cinco

deume un bico.

O número catro

fíxome un retrato.

O número tres

está por Inés.

O número dous

quere ao vinte e dous.

O número un

non ten amigo ningún.

Autora: Conguito (seudónimo)

Poesía dos números.

Antes do número un
non ven ningún.

O número tres
ten un cempés.

O número catro
so pinta un garabato.

O número cinco
dá un chimpo

Ao número seis
lle gusta tocar os cascabeis.

O número sete
ten un chupete.

O número oito
xoga moito.

O número nove
Ten unha noiva chamada dezanove.

O número dez
xoga moito o xadrez.


Autora: "Wich" (seudónimo)

Taller de Mondrian

Pieter Cornelis Mondriaan (Amersfoort, 7 de marzo de 1872 - Nueva York, 1 de febreiro de 1944), coñecido como Piet Mondrian, foi un pintor vanguardista holandés, representante dun tipo de pintura moi atractiva polo seu colorido e formas xeométricas. Hoxe, en plástica, fixemos un obradoiro sobre este autor, esta é unha mostra do traballo:




Para saber máis de Mondrian: http://es.wikipedia.org/wiki/Piet_Mondrian
Imaxes relacionadas con este autor: Google-Imaxes

A Paz empeza no máis cercano.

Hoxe miramos este vídeo, titulado "Algún día...", que nos fala de que a Paz faise día a día, nos xestos máis pequenos da vida cotidiá.

Manifesto da nosa aula no día da non violencia e a Paz

Hoxe, luns 30 de xaneiro, para conmemorar o día da non violencia e a Paz, os nenos e nenas de Quinto_C participamos xunto co resto dos nosos compañeiros e compañeiras e do profesorado do centro nun acto colectivo no patio do noso cole. Entre outras cousas fixemos un comunicado de desexos. Esta é a nosa aportación, lembrando os que xa fixemos en Nadal cara ao ano 2012, porque a Paz é cousa de todos os días:

- Menos ricos e menos pobres.
- Que remate a violencia de xénero.
- Igualdade entre os homes e mulleres.
- Que non falte a auga no mundo.
- Amistade.
- Non ás guerras.
- Que en África gañen máis diñeiro.
- Un Planeta mellor coidado.
- Rematar coa fame no Mundo.
- Que non se mate á xente.
- Reciclar mellor.
- Felicidade para todos e todas.
- Que remate a crise.
- En resumo: temos que facer un Mundo mellor.

O noso primeiro cómic

Estamos aprendendo a facer cómic, con axuda de ferramentas da web2.0. Aproveitamos a celebración do día da Paz, para crear este material. Aínda estamos empezando, disculpade os erros.

(Nota: premendo no recadro que hai na barra inferior da presentación, á dereita dos botóns para avanzar e do número de diapositiva, poderedes vela a pantalla completa)

Graffitis pola paz

Para conmemorar o día escolar pola Paz, fixemos este traballo, entre outros, para simbolizar o noso desexo.

Día escolar pola paz

Memorias dun neno labrego

Para celebrar o 50 aniversario da publicación de "Memorias dun neno labrego" estamos facendo unha lectura colectiva do libro. Mañán remataremos cos dous últimos capítulos. Logo prepararemos a visita que o seu autor, Neira Vilas, fará ao noso centro, que completaremos con traballos feitos na aula e que vos amosaremos aquí.

Galería: "Debuxo máxico"

"Debuxo máxico" é un dos primeiros traballos plásticos que fixemos no primeiro trimestre. Trátase dunha técnica divertida consistente en crear uns trazos aleatorios co brazo, para logo buscarlle unha forma ou sentido e decoralo. Deixámosvos un exemplo do traballo desenvolto.

(Nota: se poñedes o cursor sobre as imaxes podedes ver a barra de navegación. Premendo sobre a pausa podedes logo ir hacia adiante ou hacia atrás máis a modo).

Presentación

"Sons da Ramallosa" é o blog dos nenos e nenas de quinto C do CEIP da Ramallosa (Teo). Queremos que sexa a ventá para que vos asomedes á nosa aula para ver as ideas, creacións e propostas deste curso, para amosarvos o que imos descubrindo xuntos na nosa emocionante experiencia de aprender.
Esperamos que vos guste e que disfrutedes con nós dos sons da nosa escola.